Cuvari razlika (Beograd, 2018)

Dettagli

Pubblicato Venerdì, 06 Aprile 2018 07:27

Scritto da Super User

Visite: 440

Prevod sa italijankog: Bojana Bratić Ivić

Dodala sam kući prozirno telo
 
Gledam kako se poigrava loptom i posmatram lelujanje skeleta njegove duše u obliku
senke koja okružuje letove – crvene putanje, zvonike
lopte nad prostranom
zemaljskom kartitekom - devojčica mu kaže pa ti si isti
kao ja!: na kolenima, jednostavan i pogođen u srce – kao zemlja
nad kojom proleće treptaj kružnih putanja
ti pokazuješ svoju građu uzdignute životinje.
Ali ja verujem da ćeš se vratiti
uspravan na nogama – jer si bez prestanka išao napred (sa laganom, gotovo
praznom torbom, prema jednoj
poznatoj dimenziji. Mirna sam
i spokojna, imam
svetlosnu energiju i okrećem joj tvoje ćutanje.
Setih se
istrošila sam se živeći uz tebe
uz tvoje ćutanje.
Sada si telo koje ne vidim ali koje je sigurno
postojalo. Lepo je videti kako ljubav posmatra
vlastito svođenje račna zbog nasilja i mirenja, posle svega shvati
nestalo je sve ono vidljivo i nevidljivo
poput tornja što na vrhu nosi drugi toranj, čitavu jednu fabriku sveta.

Samo će ti život ostati           
 
Njene cipele nisu pronašli.
No svetlost se obljubnički obrušavala na telu devojke  
kristalizirano u svedočenju.
Između očiju i trbuha
tragovi praonice – vraćanje unazad da bi se utvrdio alibi.
Pokazalo se da je kapija bila brižno zaključana.
 
Kao hostija plamsala je u suznoj materiji
kasnog popodneva – glave upletene u šiblje
i uporno ponavljanje okretaja. Zbog nepoznatih razloga       
nije mogla više da dočeka nadolazeće godine
bez obzira na zadatke koje su pojedinačno one mogle da nametnu
ali pozdrav
lepotama ovog sveta bez pokreta
zagrevao je fizički sastav što postaje
uzvik radosti tela oslobođenog boli.

Oltar ljudske vrste                
 
Lako je bilo voleti je, ali bilo joj je suđeno
da nas naglo napusti i istovremeno da se posveti određenim
pripremama a svedočanstva pokazuju 
da su do sitnica brižljivo obavljene. Poslepodne je u tišini
uređivala vrt. Nismo znali o čemu je razmišljala, bila je
spokojna. Ili je
nešto zapisivala u beležnicu. Svake noći – kad bi se obukao   
poslednji klijent – majci bi za doručak kupovala kolač.
 
Otpaci plivaju po vodi
i u pravilnim intervalima zadržavaju ih rešetke sahranjene
u tami i u tišini što se stvaraju duboko ispod
površine vode naizgled vazdušaste
koja zavisi od zalazećeg sunca na vrhovima što blista kao sjajni lak       
nad svima, silni zamah optimizma
čak i u grmovima kopriva sasušenih gomilanjem fabrika
Ova ulica se zove Ulica fabrika za preradu konoplje i vodi nas
tamo gde se blato meša sa zemljom
otporno na otpatke životinja u hidroelektričnoj
centrali – to prekinuto osećanje, pasivno je
prihvatanje zlog udesa kontinenata
  i odgovarajućih nesreća utonulih
u ostrvo tela koje se završava
kod ulaza u veliku zgradu: samo jedan čuvar kontroliše
ko prelazi s jedne na drugu stranu kanala i vijugavi plamen ili                            
  možda seobu.
 
Zatekosmo je  čudno zapuštenu
kao da su joj sve veze pokidane:
u kanalu skoro da ne beše vode
nijedne loše misli
nikakve ironije
ni kapi vode u plućima, čak ni
alge – telo poduprto kritičkom svetlošću
izvan granica vlastite zapuštenosti – pulsirala je na suncu kao da je obuzeta ekstazom.

© – Fosil
 
Položi ovde ruku poput belog poveza, zatvori mi oči,                        
obaspi prag blagoslovima, pošto      
pređeš preko
zelenog zlata irisa
kao kraljevska pčela
i – zrnce
po zrnce,
od zlata i istrebljenog žita –
od mene napraviš
saće svoje svetlosti.   
 
zvezdano jato pčela kruži nad lipom
sa nadljudskom mudrošću, vrtlog inteligencija se kovitla
oko stabla meda
 
                                    - ne bi bilo dovoljno reći da je ljubav
 ova potreba prirode -
                                               dok prethodna praznina zarasta 
između dva cveta ne ostaje trag:
 
                                                        usnama mi iščupaj iz srca
zlatnu žaoku,
uspomenu na blesak što sagoreo je moj ljudski oblik
u dalekoj preistoriji
 
gde ludaci miluju kamenje kao da su u pitanju dečije glave:
 
                                                                              približi se, kao prva
među izgubljenim stvarima
i taj lik će se uzdići sa kamena da bi se ponovo osmehnuo.
 
24.5.13

Θ – Za zoru
 
moja je duša ljudski bog
                                               ptica sa visina
što svake noći gnezdo svija na belini                        
tvojih grudi
kao savršeni jedanaesterac
 
                                                  (stvar) bela i obilna, krilo tanko, ružičasto
                                                   i žbun kupina, pepeo – parva, sićušna,   
                                                   među rasutim zvezdama,
                                                                                             bela krv
cevastog sunđera
u belom planetarijumu, beli tigar
što sedi na ivici belog puta bez boli
 
moja duša raste iz tvojih kostiju
kao ruža iz živog jezika
u kapljicama,
                        u krvarenju      
                                         - iz tvog alfabeta
                                                                  nezamislivog
 
ali iz tog tela
iz njegove tihe žetve
dolazi reč,
i ovaj apsolutni hleb
koji ti nudim, ova živa
lepota, za tebe stvorena
 
6.6.13

“Ali odjednom poželeh”
 
Ali odjednom poželeh
da živim da živim                      
u ljudskoj infekciji. Kako          
pobeći ako je ona i dalje tu – ali vratih na površinu
ono što u meni beše izbrisano
izbrisana specifična ljudska osobina
da se smejem. Oni što su goreli
prisiljeni behu
da gledaju kako se novorođenčad pretvara u pepeo (vlastitu
muskulaturu i druga tela, slinu i disanje
drugih) i slani miris zamršene kose prekriven
opekotinama. Pogledaj baklju njegovog čela na koje si spuštala
polovinu svojih poljubaca. Tako
nisu mogli da odvoje telo mog brata iz njenih ruku, jer
toliko ga je stiskala stalno mislim od kog stiska će meni doći spas. 
 
More osoba i bola.
Čak i stabla polegla po zemlji od bola.
U fosfornom sivilu kamenjara dvoje
nalik marionetama izloženim opasnostima.
Nisu ih
meci
pijanih vojnika ubili,
ha ieled shelì, bila je to težina                           
mog zagrljaja pod teretom tela.
Zatim se ponovo čula pucnjava. i čupanje zlatnih zuba
iz usta umrlih.
 
Pogled moje majke
beše zastrašujući – ispod nje je bilo more pokrivenih tela u duši – ja ućutah
kao crna močvara. Sa dna provalije
šta se moglo izdići ako ne ova
stalno prisutna          
krivica.

“Vazduh, prvi”
 
Vazduh, prvi                                                      
koji si udahnuo, bio je martovski i jutarnji. Sunce           
je sijalo mirno na svom talasu
sa velikog prozora jer je srce
bilo veliko
i nekoristoljubivo
kao što sunce što spušta svoju svetlost na vode reke
koja plovi sve do mora
obasjana svetlošću
na prostoru gde ukrštaju
krikovi galebova i više ništa
ne zadaje bol. Lepo je sačuvati
čist vazduh na licu onog koji se rodio, sveto
ljudskim rukama negovati svetinju, razbistriti vazduh tamo gde dodiruje
srce, da bi srce bilo jednostavno i lagano
kao papirnati zmaj
i kao sve što leti od zemlje ka nebu.
Lepo je da se kaže učiniću ono što mogu,
i više od toga, kao svi drugi koji žive na zemlji: uzmi živote
mog žovota
svoju nevinu slobodu.

Mahovine popločavaju proleća
 
Bilo je tamno, te večeri – tama
veoma spora i tiha – iz nje izroni
starica sa šalom i dugom crnom
suknjom. Reče ako želiš da spaseš
svoju devojčicu, pusti je da gladuje
čitav dan, a noću moraš
samo da joj pričaš
koliko smo daleko od raja.
 
Od nje mi ostaje
lapsus na usnama
između reči figlia i vita mia

Žetva mačeva
 
Dolazio je kroz kroz zrake zalazećeg sunca u vojničkoj odeći i tela uplašenog
dečaka – ali ja sam ga videla uspravnog na stepeništu
kao mali deo zdravlja, grč
topline u belom jezeru vetra
električnog, spreman na kišu i da se pevinuje
žbunovima trave na zemlji. Rekao je samo: ja se sećam svakog detalja
u topionici željeza – svih kamiona koji su štaviše
solidne stvari, stvari na koje se mora obratiti pažnja kao na samodisciplinovani protok misli.
 
Svi oni koji su bolesni – svi oni
koji umiru – svi koji su bili živi jer su disali a sad pate i još
    ostaju zajedno združeni – ili naglo odvojeni
    okrutnim rascepom smrti:
    svi oni koji još govore, njihova poslednja
    reč dok žive je
    ova – i ja
    je čujem, leda pognutih nad praonicom tela zbog slabićke potčinjenosti, ne više
    zbog ljubavi.
    Izjavljujem da to više ne želim da prihvatam. Dugo vremena
    hemijska fabrika njegovog glasa je bila duboko uronjena
    u moju misao
    u samoću gde se govori gestovima ruku
    kao zbog neke smušene evolucije koja nam zatvara oči
    kao zbog nekog velikog zamora na tlu zemlje
    koja nam je služila poput oslonca a uliva nam osećanje
    usporenosti obdarena kao krilo ptice laganim mehanizmima
 
    dok nas diže sa tla: sada, posle žetve koju su mačevi
    izvršili da bi spustili na travu
    zelenu prazinu neba.

Italian Contemporary Poets (FUIS, 2016)

Dettagli

Pubblicato Lunedì, 19 Settembre 2016 10:47

Scritto da Super User

Visite: 1225

from Invocation for the sea-Persephone
 
The trunk at its maximum point of expansion
sings like a harmonium
the ducts contracting inside
to modulate the song of the species. Turning over
in the water to touch the ground and bob
back to the surface two or three times making
amphibian movements, taking on
the arctic, mercurial tint of amphibians – the pose
of zero, devoid
of interest: only
thus will you and your whole body pass
from realm to realm.
On the shore, among the browned agaves
they will think it is an occupation
of sun in the veins taking place for all to see –
they will smile in fellowship.
 
Rome, July 11-13, 2007

© – fossil
 
put one hand here like a white blindfold, close my eyes,
flood the threshold with blessings, after
passing through
the green gold of the iris
like a queenly bee
and – mote
by mote,
of gold and winnowed wheat –
turning me
into your hive of light
                             
a bee constellation wheels around the linden
with inhuman wisdom, a gyration of minds sticking fast
to the honey tree
 
                            – it would be reductive to call it love
this necessity of nature –
                                         
                                         while a foregone emptiness heals over
without a trace between flower and flower:
                                                             
                                                                      use your mouth, ease the golden
stinger from my heart,
the memory of a flash of light that burnt my human form
in some prehistory
 
where madmen caress stones as if they were children’s heads:
 
                                                                                                    come closer, like the first
among lost things
and that face rises up from stone to smile again
5.24.13
 
 
x – metamorphosis
 
I have saddled my mount, the disc of the sun 
rings out like bronze over the countryside,
                                                                    inspired
                                                                                  by a magnificent ram
 
– transhumance, time out of time
 
a chorus of corollas unfurls at dawn, your flower-eye
cracks open, lets its gaze
settle into the golden vein
of the earth, into the world’s joy at being
                                                                   alive, trodden
by beasts at pasture, which are living
up to life
 
really I...
 
as your whole body
worshipped, said yes
as the bronze of your eyes
worshipped, said yes
 
breach-bloom of wisteria appearing
out of the bitterness of iron
make her happy, black thorn
of wild robinia
make her happy, make her happy, field
of mallow, spread out like a laud
under the blue calm of the mountain:
     
                                                              I serve the animal that worships the sun
 
the nightingale
 
a nightingale was here. it shouldn’t have been here, but it was here. and sang so long. I made my little silent song and he made his. who knows who he was singing for, maybe just for the sweetness of singing. no purpose, no victory. with life living up to his song.
 
that’s it, sweet Alba, I want life to live up to the song. that’s the trouble and that is the good thing.
 
I dressed you all up in my song of love
I raised you all up, like March grass piercing through
the winter earth, like the bray of a jenny among the fuller’s
teasels, the yellow wing bar
of birds in the sky. your life
answered. your body
answered
my song. then, it went back within the bounds. but the nightingale, out
of time and out of his warm
African land, here, from the heart of the western winter
 
sings, sings on, sings
 
1.4.14

Brez besed ji sledim (Lambda, Ljubljana, 2015)

Dettagli

Pubblicato Giovedì, 10 Marzo 2016 17:11

Scritto da Super User

Visite: 993

Rosa dell'animale (Damasco, 2014)

Dettagli

Pubblicato Giovedì, 02 Gennaio 2014 15:44

Scritto da Super User

Visite: 2177

ROSA DELL'ANIMALE

Editore: Attakwin
(Damasco), 2014

Genere: Poesia
(dialogo d'amore)

Autori: Amarji
(Rami Youness) e
Maria Grazia
Calandrone

Prefazione: Adonis

  Interrogare la domanda
(traduzione di Asma Gherib)

 (1)

           - “io mi presento a te come a una nascita”. Dice la donna innamorata.

           - “voglio raggiungere l’anima vegetale in te”. Risponde l’uomo innamorato avanzando verso il principio della vita nella prima casa dipinta sulla mappa dell’esistenza. Solo in questo modo la linfa dell’amore può scorrere dentro l’albero del tempo, il tempo può diventare all’altezza dell’amore e la vita può divenire una festa continua.

 (2)

Maria Grazia - Amarji: due rive dello stesso Mediterraneo, una mediorientale e l’altra occidentale. Un solo amore, una sola poesia anche se ognuno dei due ha la propria lingua madre, la propria storia culturale individuale all’interno della quale si ricongiungono comunque in alcune tappe.

Dentro l’Amore-poesia e dentro la Poesia-amore si cancellano le diversità legate alle notizie e agli eventi di ogni giorno.

L’amore come la poesia è creato per essere accomunato allo stesso livello dell’esistenza, ed ha la capacità di oltrepassare le appartenenze etniche, linguistiche e politiche.

(3)

 La sostanza essenziale dell’Uomo può mai sentirsi alienata dentro l’anima stessa? E come l’amore può rapirla dalle membra del corpo e gettarla via dentro i dedali dello smarrimento per poi finire a incontrarsi con l’altro, un altro dove andrà a trovare se stessa?

Sembra che l’Uomo viva inizialmente in uno stato d’estraneità dal quale non può uscire se non quando s’innamora, motivo per cui, l’amore è considerato un viaggio verso se stessi che si realizza con la partenza verso l’altro (l’amante).

Così diventa chiaro in che modo le due parti entrano in armonia e come due estremità lontane possano avvicinarsi e abbracciarsi dentro l’Amore-poesia.

In questo sentiero c’è un’alchimia particolare: “Annullare” se stessi per raggiungere una presenza “superiore”, separarsi per ricongiungersi in modo più profondo, più ricco e più solido. E’ la distruzione dell’essenza del “singolare” per innalzare l’essenza dell’amore e del singolare-duale.

(4)

Quando lo sbocciare della sostanza del singolare raggiunge l’apice, esso in realtà da singolare diventa duale. L’alterità è un elemento componente dell’individualità. L’amore è un’emanazione individuale altruista. E non c’è qui alcuna differenza tra ciò che diventa corpo oppure si tramuta in spirito. Ambedue non sono avversari, ma due amici che si fondano in amore: la natura e l’oltre natura si abbracciano in un solo desiderio e un solo sospiro.

(5)

In amore, l’innamorato riconosce la sua anima dentro il corpo e la poesia della persona amata più di quanto la riconoscerebbe dentro i propri versi, questo vale anche per la persona amata.

Il poeta qui è innamorato ed è anche amato, è l’essenza di un altro. Vede se stesso sullo specchio del suo amato, vede ciò che non riesce a vedere sul proprio specchio. E come se la persona amata diventi un mezzo per identificare la propria entità rispetto a quella della persona innamorata, che è in realtà un’identità di riconoscimento e di ricerca.

L’essere dell’innamorato si smembra dentro gli scritti dell’amato, dentro le parole, i ritmi, le immagini, i simboli, la fantasia, le suggestioni e i segni.

E in tutto ciò l’amore permette all’essere di scoprire la sua dimensione verticale e la sua presenza dentro il mondo.

 (6)

L’amore è salvezza? E se così fosse, quale sarebbe il suo legame esistenziale con la poesia?

L’amore è il luogo dove si conciliano corpo e spirito, materia ed essenza.

La poesia invece non possiede questo luogo: l’amore sembra essere una risposta, la poesia invece ritengo che assomigli di più a una domanda:

Può una domanda fermarsi a urlare: È questa la risposta finale che cercavo?

Può la poesia rimanere un semplice punto interrogativo, mentre il poeta gode già la felicità di aver raggiunto la risposta, ossia l’amore?

Questo è l’interrogativo che dovrebbe rivolgersi alla domanda.

 (7)

 Benvenuti: Maria Grazia - Amarji;
 benvenuto oh tu amore-poesia/poesia-amore.

  Parigi, inizio ottobre 2013
 Adonis