Gjuha shqipe – Albanese – Maria Grazia Calandrone

Nën fustanin e bukur

ngutet tepria e ndershme e trupit

(të shtrira tegelet në shpatulla)

dhe është e lehtë ta imagjinosh atë trup

të lëvizë nën qiellin e pafund të grurit të majit,

të qëndrojë në kompaktësinë e një jete

të vetme,

nën peshën e qiellit,

ta ndiesh peshën e qiellit

dhe vlerën e tërësisë që s’duhet hetuar.

Nënë, nëse nga qendra e grurit do ngrihet

klithja mekanike e vdekjes tënde,

e papjekur si guri i majit

por e falur,

siç falet një lulekuqe

në vetminë e grurit,

ashtu siç falet jeta

që s’njeh veç vetveten.

Këndoj që ti të kthehesh.

Kur ia marr këngës,
këndoj që unë ta kaloj çdo ditë,
janë me mijëra vetmi ato,
dhe lotët e mi t’i thaj.

Më vjen turp të të kërkoj kaq shumë,
prandaj e ndal këngën.

Këndoj dhe ndihem e lehtë
si një lule bliri.
Ia marr këngës dhe vërtet zë vend
atje ku magjepsem:

Pikërisht aty ku zë fill bota

traduzione di Arjan Th. Kallço

Gjuha shqipe – Albanese